“Spójrzcie na ptaki niebieskie, że nie sieją ani żną, ani zbierają do gumien, a Ojciec wasz niebieski żywi je; czyż wy nie jesteście daleko zacniejsi niż one? ” (Ewangelia według Mateusza 6:26)
Pewnego upalnego dnia nieopodal Świetlicy znaleźliśmy dwa młode gołębie. Podczas rozmowy z funkcjonariuszami Straży Miejskiej w Chorzowie, która zazwyczaj odbierają od nas chore ptaki, a następnie przekazuje je do chorzowskiego schroniska, ustaliliśmy, że prawdopodobnie ich rodzice będą gdzieś w pobliżu krążyć, dlatego nie powinniśmy ich dotykać, aby nie zostały przez nie odrzucone. Żar lał się z nieba, a one leżały w pełnym słońcu na daszku chlewika, więc zachowując ostrożność, stworzyliśmy tam dla nich tymczasowy dom z szafki kuchennej. Rzeczywiście, po pewnym czasie pojawili się rodzice.
Przez trzy tygodnie mogliśmy towarzyszyć naszej ptasiej rodzince, obserwować, jak rodzice czuwają nad swoimi maluchami z odległości, przeganiając agresywne sroki, karmią je. Dorośli z ciekawością podlądali tych naszych szczególnych sąsiadów, a najwięcej emocji rodziło się w dzieciach, które mogły uczyć się “panowania nad […] ptactwem niebieskim” nie według ludzkiego, ale Bożego rozumienia – czyli z troską i zabieganiem o ich dobro, w zgodzie z ustalonymi przez Boga zasadami.
W ostatnim tygodniu młode zaczęły podfruwać na “dach” stworzonego przez nas gniazdka i sfruwać z niego, a ostatecznie je opuściły. Chyba było im w nim dobrze, ponieważ kilkakrotnie wracały do nas:)
Bóg porusza nasze serca do troski o wszelkie swoje stworzenie, wzbudza w nas litość, roztkliwienie, dodaje sił i środków, aby zadbać o coś maleńkiego, niepozornego, w oczach świata niewiele może wartego. Jego miłość do stworzeń w nas jest nam świadectwem Jego miłości do nas samych, bo czyż w Swoim Słowie nie przypomina nam, że jesteśmy daleko bardziej cenni, niż one.
